Natuurbescherming is een serieuze zaak

35 jaar geleden fantaseerden we, als clubje krakers, om een zomerkolonie op het eiland Tiengemeeten te stichten. Nou droomden we veel (en blowden nog meer) dus weer zo’n plan voor het kabinet met mislukte initiatieven. Hoe de AMEV verzekeringsmaatschappij het boerenland in handen kreeg en daarna overdeed aan de natuurbeweging is goed gedocumenteerd. Sindsdien is het eiland omgevormd tot natuurpretpark. Op het internet tref je het dagje Tiengemeeten dan ook tussen de lijst gekende uitjes. Met als disclaimer dat er kleine beestjes zijn die ze niet gedresseerd hebben. Omdat ik er met mijn bootje regelmatig langs vaar, ga ik jaarlijks kijken hoe dit stukje VINEX-natuur zich ontwikkelt. Eigenlijk illegaal omdat je geacht wordt een prijzig kaartje voor de pont te kopen. Vandaag was ik er op uitnodiging, bij wijze van beloning voor mijn vrijwilligerswerk in de natuur. ’s Winters help ik met het knotten van wilgen; doe je dat niet dan vallen ze om. Ik beschouw het als een goedkoop alternatief voor de sportschool. Stoere mannen klimmen in bomen en ik ruim de rotzooi op die ze laten vallen.

De broodjes waren prima maar er zijn kanttekeningen……….

De ombouw van het eiland tot toeristiese attractie heeft een impuls gegeven aan de zuidelijke Hoekse Waard. In het kwijnend gebied biedt het aan 250 mensen werk; vrijwilligerswerk weliswaar maar er is weer iets te doen. Boer Jaap, die het landbouwmuseum gidst, vertelt graag over oude teelten maar gevraagd naar het omvlaggen van landbouwgronden rijst zijn afgrijzen. Zelf woont hij in Rhoon en moet er niet aan denken dat soortgelijke plannen daar doorgang zouden vinden. Die ietwat meewarige sfeer tref je bij meer personeel; ‘we rammelen wat met melkbussen voor de stadse lui’ lijkt het motto. Ik deed wat generieke observaties nu alle natuurbeschermers door de provincie bij elkaar waren geroepen; de gemiddelde leeftijd is pensioengerechtigd en er is een hoge uniform-dichtheid. Nu lijken Columbia, North-face en Eastpack sowieso voorgeschreven natuurexpeditiemateriaal maar dit volkje behangt zijn outfit vervolgens met epauletten en vignetten; senior padvinders eigenlijk. Al luisterend schat ik scholingsgraad bovenmodaal en de meesten die ik sprak wonen op het grensgebied van stad en land. Die drive om je eigen achtertuintje netjes te houden herken ik ook bij de knotploeg waarmee ik elke winter aan de slag ben. Zelf beschouw ik natuur als een gegeven, ik probeer niets te verstoren en laat het verder maar over me heen komen. Dat dit volkje welhaast maniakaal probeert alles te weten te komen van elk plantje en beestje; privacybescherming is niet geregeld in de flora- en faunawet en bovendien kun je natuurbescherming , mijns inziens, beter niet over laten aan de jongens/meisjes uit Wageningen. De hypothese dat veel duurzame energie wordt gegenereerd uit de apocalyptische gedachte dat de wereld vergaat (tenzij uw machtige arm dat niet wil) leek weer eens bewezen. Wie een grap maakt voelt zich snel outcast; met wat humor en zelfrelativering zou het, wat mij betreft, een stuk leuker worden. Wie denkt dat dit vooral te maken heeft met de kenmerken der derde levensfase moet ik teleurstellen. Als tuinman in de wijk (m/v) wordt ik omringd door een netwerk van duurzame wereldverbeteraars, gemiddeld twee generaties jonger. Deze starters kunnen zich een buiten nog niet veroorloven en zoeken moeder aarde in het stedelijk gebied. Maar gemeenschappelijk blijft de misantropie; valt er nog wat te lachen?